کاوش در داستان های جذابی که طرح فرش ها می گویند

فرش های ایرانی و قدیمی شرقی از زیباترین گنجینه های جهان هستند. آنها به اندازه نقاشی های لئوناردو داوینچی یا میکل آنژ بخشی از میراث هنری جهان هستند. فرش ‌های عتیقه زیادی در موزه ها وجود دارد که مهارت هنری و آموزش استادان بزرگ نقاشی را نشان می‌دهد. این طراحان فرش در حرفه خود استادان بزرگی هستند. فرش چیزی بیش از یک شی زیبا است. آن ها قالیچه های داستانی هستند و داستان ظهور تمدن بشری و ظهور و سقوط امپراتوری های بزرگ را روایت می کنند.

اولین فرش های پرز گره دار برای مقاصد عملی ساخته شدند. مردی شروع به بافتن فرش کرد تا از سرمای کف های خاکی جلوگیری کند. آنها دیوارها و چادرهای خود را با آن ها پوشاندند تا از بادهای سرد شبانه جلوگیری کنند. قالی‌ ها یک هدف کاربردی داشتند، اما از طرح‌های زیبا، حتی در برخی از قدیمی ‌ترین قالی‌ های جهان، پیداست که داستان بسیار فراتر از این بوده است و معنای عمیق تری داشتند.

نگاهی به گذشته از طریق داستان هایی که قالی ها بیان می کنند

تقریبا در همان زمانی که انسان ها شروع به گذاشتن تصاویر روی دیوارهای غار کردند، شروع به تزیین لباس و اثاثیه خود با نمادها و تزیینات کردند. زبان شناسان می دانند که بسیاری از این نقاشی ها معنای قابل توجهی دارند و داستان زندگی افرادی که آنها را خلق کرده اند را روایت می کنند. با کمال تعجب، برخی از این طرح ها در طرح های سنتی فرش امروزی باقی مانده اند.

برخی از بهترین نمونه های باقی مانده از نمادهای باستانی که هنوز در دنیای فرش امروزی معنی دارند، فرش های قبایل بنی اوراین یا بربر مراکش هستند. این قبایل نمادهای طراحی باستانی خاصی را بر روی بدن خود خالکوبی می کردند تا از آن ها در برابر عناصری مانند چشم بد، نیش عقرب، ناباروری محافظت کنند یا به آنها رفاه و اقبال ببخشند. آنها همچنین از این نمادهای باستانی بر روی فرش هایی که بافتند استفاده می کردند.

برخی از این نمادها همان نمادهایی هستند که در غار نگاره های باستانی این منطقه توسط انسان نوسنگی ساخته شده است. نمادهای به کار رفته در فرش های مراکشی قبایل بربر به ما این امکان را می دهد که به گذشته باستانی بشر نگاه کنیم. به گفته زبان شناسان، بسیاری از نمادهایی که در فرش های قبایل بربر یافت می شود همان معانی موجود در نقاشی های غار است. نگاه کردن به آن ها، نگاهی اجمالی به زبان اول انسان است.

با گذشت زمان، طرح‌های فرش پیچیده ‌تر شد و تکنیک‌ های بافت توسعه یافت که می‌توانست طرح‌ های پیچیده‌ تری تولید کند. با این حال، توانایی فرش برای انتقال یک معنا یا نشان دادن یک لحظه خاص از تاریخ باقی مانده است. بسیاری از فرش‌ ها نشانی از فرمانروایان سرزمین‌های بزرگ دارند و نشان ‌دهنده دستاورد تمدن ‌ها هستند.

بافتن فرش یک اثر هنری است. نیاز به برنامه ریزی و آمادگی دارد. بافنده باید به موادی که اغلب از گوسفند، گیاهان محلی و بعدا از کشت ابریشم می ‌آمد، دسترسی داشته باشد. الیاف باید تولید، پردازش و به رنگ های زیبا رنگ می شدند. کار و تلاشی که برای تولید الیاف رنگی که از آن فرش ها بافته می شود نشان دهنده گرانبها بودن فرش می باشد. بنابراین آفرینش فرش یک عمل هنری عمدی بوده است، خواه قالیباف در قبیله ای دورافتاده در کوهستان قرار داشته باشد یا در یکی از مراکز بافندگی که بعدها توسعه یافته است.

قالیچه های داستانی و ظهور امپراتوری ها

قالی بافی نقش مهمی در ظهور امپراتوری‌ های عثمانی و صفوی داشت. آنها به یک رسانه رسمی هنری تبدیل شدند و مدارسی تأسیس شدند که در آن بافندگان و طراحان آموزش می دیدند. فرش ها و قالیچه های منطقه برای جذب بازار جهانی تولید شدند. آنها به یک کالای اقتصادی ضروری برای صادرات تبدیل شدند و به یک نماد تبدیل شدند. فرش های دستبافت اغلب فقط برای اشراف و طبقه حاکم ثروتمند مقرون به صرفه بود.

هنوز هم نمادهایی مانند گل، حیوانات، خورشید، ماه و ستاره ها در فرش ها یافت می شود. بسیاری از اوقات، این نمادهای باستانی ساده هستند و نشان دهنده سنت هایی هستند که صد ها نسل منتقل شده اند.